ქალთევზას ვგავარ უდაბნოში

ერთ დღესაც მივხდი, რომ ცხოვრების მიერ დასრულებული ერთი ეპიზოდი წარსულში დავტოვე.გამიჭირდა სიტუაციის კონტროლი, და დიდი დროც დამჭირდა, მაგრამ მივხდი , რომ ეს დრო რომელიც ამ ყველაფერის გასაანალიზებლად დავხარჯე , რეალურად ახლა იძენდა ფუნქციას , და უკვე შემიძლია , ყველა ქმედება ობიექტურად შევაფასო, ასე თუ ისე შევიცანი ცხოვრება და დავრჩი დამარცხებული, გაოცებული და ხანდახან მოტყუებულადაც ვგრძნობ თავს.
მიუხედავად , იმისა , რომ უამრავი კითხა დამრჩა წარსულიდან, მაინც არ ვჩქარობ მათზე პასუხის გაცემას, და რისი დროც არ დამდგარა იმ დროს ძალითაც ვერ მოვიყვან.
არ ვიცი, გამოგიცდიათ თუ არა, ხშირად ვდგავარ ზურგშექცევით საგნების, ადამიანების და ტრადიცების წინაშე.ზურგით ვდგევარ და არ მსურს მოვტრალდე.
მე ალბათ არც ერთადერთივარ ,რომელსაც გულწრფელობა ბოროტად დაუბრუნდა.
მაგრამ იქნებაც და დაუმსახურებალდ ვითხოვ იმას რაც არ მეკუთვნის, რატომ ვითხოვ ვიყო კარგად , ვიყო ბედნიერი, როცა ეს ბედიერება სხვასაც ასევე სჭირდება , რითი მიმაჩნია ეს თავი ასე გამორჩეული.
მოკლედ, ლოგიკურად მივედი იმ დასკვნამდე , რომ ყველა იმას ვიმკით რასაც ვთესათ, მაგრამ ხშირად. ადამიანები ,სამყარო და თუნდაც ღმერთი უსამართლო მიგვაჩნია, იმ "განაჩენისთვის" ჩვენ , რომ ვატარებთ, სიმართოვეს, შიშს, სიღარიბეს, ავადმყოფობას
მე ხომ საგნებს სახელები დავარქვი.
მეჩვენება, რომ მოსახდენი მაინც მოხდება და დინების საწინააღმდეგოდ ცურვის სურვილიც არ მაქვს.ქალთევზას ვგევარ უდაბნოში...
განა გზა რამდენი იქნება,
და ჩემი ყველა გზის განაჩენი მაინც ერთია, და არა მგონი დიდი სხვაობა მომცეს შედეგმაც.
ის ის გზაა, რომელიც სად იწყება სად მრთავდება და სად იხლართება არავინ არ იცის, და არც ის ვისი სად მრთავდება "ხვალ" მაგრამ ყველა ადამიანის გზა გადის ბნელ კუთხეებს, და იმ კუთხედან ნათელი გზის პოვნა ხდება ხოლმე ძნელი.
ხანდახან შთაბეჯდილება მრჩება, ასე ვიცავ საკუთარ თავს , რადგანაც ისედაც ყველა გაუგონარი ბოროტება საკუთარ თავზე გამოვცადე. და მაინც
და თუ ბოლოს
რატომღაც ჯიუტად მჯერა, რომ შემთხვევით არაფერი ხდება.