დილა

ქუჩას ფეხით მიუყვები, ამ რეალობას ისე გაურბივარ ყურსასმენებს ვიმარჯვებ, გზები ისეთი გადათხრილია, აზრი არა აქვს ცაში ფრენას, ყოველ წუთს მოსალოდნელ ჩავარდნას ველოდები... ეს გრძნობა ისედაც ახლობელი გახდა ჩემთვის...როგორ მინდა, ფეხზე დავიკიდო ეს ყველაფერი და ისე ვიცხოვრო თითქოს წინ, მართლა მოდის კვირეულზე დასწრება მელოდეს :)))
ხშირად მეც არ ვიცი, რა მაცინებს მაგრამ მეცინება :))))
გზაზე არსებულ დაბრკოლებების გადალახვის შემდეგ,ყავის ჭიქით ხელში, რომელზეც სამსახურის ცისფერი ლოგოა გამოსახული ვზივარ კომპიუტერთან და ვცვლი ერთი მეორეს მიყოლებით სტატუსებს, ამ ბოლოს გულდასმით ვაქვეყნებ, ტრადიციულ ორშაბათის კოლექსიას. ვოცნებებ საკუთარ ჟურნალზე, რომელსაც მაღალი მოდის ფერები და ლატეს არომატი ექნება. ფერად შპალერებზე და ყვავილებით სავსე ლარნაკზე, ტელეფონზე რომელიც არქივივით შემინახავს უკვე ძველ საიდუმლოს, ზარზე რომელიც მატყობინებს მილანში დადეგმილ მოდის ახალ კვირეულის შესახებ, და მოსალოდნელ ამინდის პროგნოზს ევროპაში უახლოვეს ერთი კვირის განმავლობაში, რადგან წასვლა მექნება გადაწვეტილი, სუნამოებით სავსე კარადას
ჩემი სიზმრებიც, ისეთივე ფერადია , როგოც წყალქვეშა სამყარო . პირველად ხმამაღლა შემიძლია დავიყვირო ის რასაც ვერც კი წამოვიდგენდი , მიხარია, რომ აღარ არსებობს, რომ გაქრა...


დღესაც ისეთივე არარეალური ვარ , როგორც ყოველთვის
ახლა ამ სიმღერას მოუსმენ და კიდევ შევცლი სკაპში სტატუს :))))